XAVIER CASTRO PÉREZ, natural de Cangas (Pontevedra) é escritor e Catedrático
de Escola Universitaria de Historia Contemporánea na Universidade de
Santiago, desempeñando o seu labor na Facultade de Xeografía e Historia.
Tamén desenvolveu tarefas de docencia e investigación na Université de
Rennes e na École des Hautes Ètudes en Sciences Sociaux (París. Impartiu
tamén cursos sobre a cultura do viño. Foi director de varios proxectos de
investigación  e promoveu en Ourense as Xornadas de Historia de Galicia (12
publicacións). Foi subdirector da revista Grial e  comisario da Exposición
do Cincuentenario da Editorial Galaxia. Forma parte da rede de
investigadores europeos especializados en historia da alimentación (Institut
Europeen D?Histoire de L?Alimentation) e tense desempeñado como asesor
histórico en varios proxectos audiovisuais (As leis de Celavella, A casa de
1906). Estas son as súas principais publicacións:
O Galeguismo na encrucillada republicana, A lume manso (Galaxia, 1998),
Castelao e os galeguistas do interior (Galaxia, 2000). Ayunos y
yantares: Usos y costumbres en la historia de la alimentación (Nivola,
2001) (Premio Nacional de Gastronomía). A la sombra ejemplar de los
parrales. Cultura del vino en Galicia y otros espacios peninsulares
(NigraTrea, 2006). Historia da vida cotiá en Galicia (Séculos XIX-XX)
(NigraTrea, 2007) (Premio de Investigación Ferro Couselo). A rosa do viño.
Cultura do viño en Galicia (Galaxia, 2010) (Premio Deza Investigación,
concedido polos concellos da Comarca do Deza (Pontevedra). (Premio Gourmand
World Awards 2010). A mesa e manteis.
Historia da alimentación en Galicia, Editorial Biblos (Colección Mandaio), A
Coruña, 2010 (Premio Gourmand World Awards 2010; Premio Nacional de
Gastronomía ?Álvaro Cunqueiro?, ano 2011). Yantares gallegos. Historia de la
dieta atlántica, Universidad de Santiago / Fundación Dieta Atlántica,
Santiago, 2010.

Manuel Caamaño Suárez. Noia (A Coruña), 1936

Aparellador e Arquitecto Técnico pola Universitat Politécnica de Catalunya, traballou na empresa construtora ata a xubilación no ano 1999, simultaneando ese labor co de profesor na Escola Universitaria de Arquitectura Técnica de A Coruña (curso 1975-76 ata o 1999-2000).

Fixo a descoberta de Galicia en Barcelona e desde aquela participará en numerosas tarefas asociativas. Foi Vicesecretario do Centro Galego de Barcelona (1958-1961), e no 1960 promoveu a fundación do grupo cultural galeguista Mocedade Galega de Barcelona. Retornado a Galicia para residir en A Coruña, entre outros cometidos, foi presidente de O Facho (1966-1979), conselleiro de Galaxia (1972-1980), e membro fundador de ADEGA (1976), da Sociedade Cultural Escola Aberta (1978), da Fundación Castelao (1983), e das publicacións Vagalume (1975), Teima (1976) e Tempos Novos (1997).

Polos anos 80 colaborou en “La Voz de Galicia”, e ten participado como conferenciante e xurado de varios premios, así como de profesor en seminarios, cursos de verán e másters tratando o tema das construcións populares. Froito da súa experiencia profesional, docente e asociativa, son varios os traballos seus que viron a luz en publicacións colectivas e en varios libros da súa autoría, entre os que salienta As construccións da arquitectura popular. Patrimonio etnográfico de Galicia, publicado no 2003 polo Consello Galego de Colexios de Aparelladores e Arquitectos Técnicos, cunha nova edición –a cuarta e a primeira en castelán- en 2006, por Hércules de Ediciones, obra que mereceu os premios de investigación XIX Premio Antón Losada Diéguez e Premio da Crítica Galicia (XXVII edición) ambos no 2003.

Entre outros galardóns, no 2008 a Irmandade Moncho Valcarce concedeulle o seu premio “Pola promoción da Terra”. Na actualidade é patrono do Padroado do Museo do Pobo Galego e vogal da súa Xunta Reitora, académico correspondente da Real Academia Galega, preside a Fundación do Pedrón de Ouro e é conselleiro do Consello Social da Universidade da Coruña.

Galicia posue un rico Patrimonio Cultural, cuxas creacións se espallan e agochan nos máis de 30.000 asentamentos poboacionais que humanizan o seu diverso e fermoso, anque maltratado en moitos aspectos, territorio. Nel salienta unha rica e variada cultura material que acolle no seu seo as construcións que conforman a denominada arquitectura popular, obra dos anónimos artesanos, e tamén dos propios usuarios, que puxeron en pé a coñecida nos ámbitos profisionais com a “arquitectua sen arquitectos”.

Ese patrimonio popular construído, pertencente á etapa preindustrial, materialízase nun ronsel de variadas e numerosas construcións, que nacen coa finalidade de resolver os problemas derivados dunha economía agraria tradicional e, en menor medida, pesqueira e artesanal.

Francisco Xabier Limia Gardón (Cea, San Cristovo de Cea-Ourense, 1955).

Profesor doutor especializado en Historia da Arte pola U.S.C., imparte clases de Ensino
Medio no colexio Marista “Santa María”, sendo profesore-titor da UNED en Ourense,
onde alecciona dende as materias de arte e historia, e de Historia da Arte e Turismo,
repectivamente.

Conferenciante, e escritor, sendo os seus temas preferentes os das épocas do
Renacemento, Barroco e do noso tempo. A súas teses de licenciatura e doutoramento
trataron do mundo do Cister Ourensá, en concreto do mosteiro de Oseira; e cómo
especialista neste campo ten escrito estudios tanto aquela cada monástica como
de outras, caso de Xunqueira de Espadañedo (na Gran Enciclopedia Gallega), de
Montederramo, ou de A Franqueira (no “Monásticum” galego).

Os seus libros sobre San Famiano (1993, co monxe Fr. Mª Damián Yánez),
Vilanova dos Infantes (2001, co profesor da universidade Dr. Fidalgo Santamariña),
o dos muiños en Pereiro de Aguiar, o da Comarca de o Ribeiro (1992) , e o dedicado
ó mestre “Antonio Faílde, el escultor que escuchó la música de las piedras” (2001);
participando en outros como o de Santa Clara de Allariz (1990), o da Catedral de
Ourense (1997, dirixido polo Dr. García Iglesias), “Cien años de historia con Ourense”
(2001), entre outros nos que ten intervido, falan do abano de interese da súa faceta
investigadora e divulgativa do noso patrimonio artístico.

Ten colaborado asimesmo na elaboración dos catálogos de importantes
exposicións como “Galicia no tempo” (1991), “Galicia terra única” (1997) e as dos
Anos Santos Compostelás, de 1993, 1999, participando este ano 2004 na elaboración
dos da “Ribeira Sacra” e a dos “Relicarios”.

A súa preocupación pola creación artística teno levado ata o voraz mundo da
prensa escrita onde ten plasmado en innumerables artigos a emoción dos obradoiros
onde a inspiración xurde, sendo algún dos seus estudios os dos pintores Julio Tizón
(1992-1993) e Manuel Vidal (2003)

A relación con Cea do Profesor Limia Gardón ven dende antes de nacer, a
través da súa familia materna, que vive na vila dende as primeiras décadas do século
vinte. Cómo investigador de arte, e historia, tense adicado preferentemente a análisis
do patrimonio artístico, principalmente da grande Abadía de Oseira, intervindo nos
congresos do monacato e do Císter celebrados nos últimos lustros. Neste campo son
innumerables as investigacións publicadas. Outras das súas publicacións teñen sido
sobre a propia vila e do santuario de Santa María de Covas.

No simposio internacional “Xaquin Lorenzo” (no ano 1994) presentóu unha
ponencia sobre a tecnoloxía tradicional e transformación a través do exemplo dos fornos
de pan de Cea. A súa investigación histórica foi parte decisiva para acadar recentemente
da U.E., en Bruxelas, o “indicativo xeográfico protexido para o pan” de Cea, co que
empeza unha nova época no campo das denominacións de orixe alimentarias en Galicia.